ความสำเร็จของที่อื่น อาจวัดด้วยการเติบโตทางรายได้ แต่ความสำเร็จของที่นี่ วัดด้วยการเติบโตไปด้วยกัน
พี่สาคร หนึ่งในผู้บุกเบิกศูนย์เรียนรู้ พูดไว้ว่า “คนพิการน่ะ ถ้าไม่มีพ่อแม่เหลืออยู่แล้ว ก็ไม่มีใครเขาเอาหรอก” นี่คือความจริงอันน่าเจ็บปวดที่บอกกับเราว่า ต่อให้เดินไม่ได้ มีอวัยวะไม่ครบ แต่สิ่งที่คนพิการต้องทำให้ได้คือ ยืนด้วยลำแข้งตัวเอง และคงเป็นแรงขับดันที่ทำให้พีสาครและพวกทุ่มเทมากกว่าคนปกติหลายเท่า กลุ่มของพี่เขาลองทำมาแทบทุกอย่าง ทำสบู่แกะสลัก ทำดอกไม้จากเกล็ดปลา เลี้ยงไก่ไข่ เลี้ยงหมู หลายอย่างล้วนล้มเหลว แต่ไม่มีสักอย่างทำให้พวกเขาล้มเลิก วันนี้ จากพื้นที่รกร้าง มีเพียงปลักควาย กลายเป็นศูนย์เรียนรู้เลี้ยงแพะเพื่อคนพิการและครอบครัวแห่งแรกของประเทศ มีโรงเรือนเป็นเรื่องเป็นราว มีห้องประชุม จัดเวิร์คช็อปเป็นประจำ และเป็นที่ฝึกอาชีพให้กับคนพิการถึง 60 ครอบครัว ได้ด้วยคนพิการล้วนๆ เริ่มต้นจากไม่มีทุน ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใคร หากวัดตามความรู้สึกของคนทั่วไป นี่น่าจะเรียกได้ว่าประสบความสำเร็จ แต่พี่สาครกลับบอกว่า ยัง! ในจังหวัดยังมีคนพิการอีกมากมาย ทั้งประเทศยังมีคนพิการอีกหลายครอบครัว ที่ยังยืนไม่ได้ จะเรียกว่าสำเร็จทุกคนต้องเดินไปได้ด้วยกัน พี่สาครฝันไว้ว่า สักวันที่นี่ จะมีโรงงานแปรรูปเนื้อแพะของตัวเอง สร้างมูลค่าเพิ่มให้กับสินค้า นั่นคงเป็นอีกหนึ่งวันที่ศูนย์เรียนรู้ เข้าใกล้ความสำเร็จอีกขึ้น ตามทัศนะของพี่สาคร