ไม่ว่าจะเสียแขน เสียขา ชีวิตก็หยุดไม่ได้ ตราบใดที่มีลมหายใจ ชีวิตต้องเดินต่อ
จากที่เคยทำงานมีอนาคตอยู่ในสำนักงานเทศบาลเมืองมุกดาหารอยู่ 9 ปี วันหนึ่ง ทุกอย่างเกือบจบลงแค่นั้น คุณใหญ่ตกเป็นเหยื่ออุบัติเหตุเมาแล้วขับ คุณใหญ่เจ็บหนัก เดินไม่ได้ ต้องต่อท่อปัสสาวะติดกับตัว คำพูดจากหมอดูเหมือนตลก แต่ฟังแล้วเศร้าจับใจ หมอบอกว่า ถุงปัสสาวะเนี่ย คงต้องอยู่ด้วยกันไปจนตาย แต่คุณใหญ่ไม่เคยเชื่อ ตรงกันข้าม เธอเชื่อว่าตัวเองจะต้องหาย และสายปัสสาวะจะต้องหลีกทางให้กับชีวิตของเธอเพียง 4 ปีเท่านั้น เธอทำได้อย่างที่เชื่อ นี่ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ เพราะถ้าเป็นปาฏิหาริย์ เธอคงไม่ต้องเหนื่อยยาก แต่นี่เธอกัดฟันน้ำตาเล็ด เพื่อที่จะทวงชีวิตกลับมา ทุกวันนี้ เธอเดินไม่ได้ แต่ไปไหนต่อไหนได้ไกลกว่าคนขาดี เวลา 24 ชั่วโมงต่อวัน ของคนที่ต้องใช้วีลแชร์อย่างเธอ กลับทำอะไรได้มากมาย กว่าคนที่เดินเหินได้ปกติ วันหนึ่งๆ เธอช่วยแม่เตรียมของไปขายที่วิทยาลัยประจำจังหวัด ไปรณรงค์เมาไม่ขับกับตำรวจ เป็นวิทยากรให้กับนักเรียน ไปพูดคุยเป็นกำลังใจรวมถึงแนะนำสิทธิพื้นฐานให้กับคนพิการที่โรงพยาบาล รวมถึงวางแผนที่จะสร้างเครือข่ายคนพิการที่แข็งแกร่งให้กับจังหวัดด้วย คงต้องยอมรับว่า เธอทำอะไรได้เยอะกว่าคนที่เดินเหินได้ตามอำเภอใจ นั่นคงเป็นเพราะเธอมีหัวใจที่บอกกับเธอว่า “ก้าวที่ยิ่งใหญ่ของคน ล้วนมาจากหัวใจ ไม่ใช่ขา”