คนดีๆ หลายคนคิดแค่สร้างอาชีพให้ตัวเอง แต่คนพิการบางคน กลับคิดสร้างอนาคตให้คนอื่น ก่อนที่คุณพ่อจุฬาจะมีอายุ 25 ปี คุณพ่อเป็นคนปกติทั่วไป มีเมีย มีลูก และหาเลี้ยงครอบครัวด้วยการรับจ้างสารพัด ทำไร่ ไถนา เหมือนกับคนไทยอีกเป็นล้านคน แต่หลังจากประสบอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์ชน และต้องรักษาตัวอยู่นานถึง 2 ปี คุณพ่อจุฬาก็กลายเป็นคนพิการ สิ่งที่พ่อจุฬาได้รับไม่ใช่เพราะว่าแขนลีบเล็กอ่อนแรงไปหนึ่งข้าง แต่คุณพ่อได้หัวใจที่เข้มแข็งเพิ่มขึ้นมาต่างหาก หัวใจที่ทำให้คุณพ่อเริ่มฝึกงานช่างไม้ด้วยตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยมีความรู้ด้านนี้มาก่อน งานที่แม้แต่คนที่มี 2 มือบางคน ยังอาจจะรู้สึกว่ายาก แต่คุณพ่อมุ่งมั่นทำจนได้ โดยไม่เคยไปเรียนที่ไหน หรือมีใครมาสอน ฟังแล้วอาจคิดว่าเป็นมุกตลก แต่คุณพ่อยืนยันว่าเรื่องจริง คุณพ่ออาศัยดูเฟอร์นิเจอร์จากในทีวี แล้วมาแกะแบบทดลองทำเอง ด้วยกบไสไม้ที่ซื้อต่อเขามา คุณพ่อเริ่มจากการทำแคร่ขาย เงินที่ได้ค่อยๆ ซื้อเครื่องมือเพิ่ม หัดทำเฟอร์นิเจอร์ที่ยากขึ้น ซับซ้อนขึ้น แต่ไม่เคยมีชิ้นไหนที่ยากเกิน วันนี้ คุณพ่อจุฬาทำเฟอร์นิเจอร์จากไม้ได้แทบทุกอย่าง แต่ก็ยังไม่หยุด ยังคงไปดูงาน ตามร้านเฟอร์นิเจอร์มีชื่อ เพื่อสั่งสมองค์ความรู้ด้านช่างให้มากที่สุด จุดมุ่งหมายหลักไม่ใช่หาเลี้ยงชีพตัวเอง แต่เพื่อบ่มเพาะโอกาสในชีวิตให้กับคนพิการคนอื่นๆ นี่คงเป็นสิ่งปกติสิ่งเดียวที่น่านับถือในตัวพ่อจุฬา